فیوز یک قطعه و وسیله‌ای حفاظتی است که در مدارهای الکتریکی و الکترونیکی کاربرد دارد و آن‌ها را در برابر افزایش غیرمجاز جریان الکتریکی محافظت می‌کند. اگر جریانی بیش از جریان نامی از فیوز بگذرد واکنش فیوز قطع جریان الکتریکی خواهد بود و قطع جریان، دیگر قسمت‌ها آسیب نخواهند دید.
در الکترونیک و مهندسی برق امروز، هزاران طرح مختلف فیوز برای ولتاژ و جریان‌های ویژه، ظرفیت و زمان واکنش؛ بسته به برنامۀ کاربردی آن، طراحی و تولید شده‌است. این تنوع در ویژگی‌های زمانِ واکنش، به طراحان کمک می‌کند تا با انتخاب دقیق‌تر؛ همزمان با ارائۀ ایمنی کافی، از انقطاع بی‌مورد جریان جلوگیری کنند. معمولا برای یک مدار الکتریکی خاص، مقررات و آئین‌نامه‌های سیم‌کشی، حداکثر مجاز مقدار آن‌را تعیین می‌کنند. اتصال کوتاه، اضافه‌بار، بارهای نامتقارن یا خرابی دستگاه، دلایل اصلی عمل کردن فیوز هستند.
هرچند که فیوز از روزهای نخست مهندسی برق یک ابزار ضروری ایمنی بوده، این قطعه اولین بار توسط توماس ادیسون در سال ۱۸۹۰ میلادی ثبت اختراع شده‌است.
یک فیوز ابزار خودکاری برای قطع رسیدن نیرو به یک سیستم معیوب است که می‌تواند با قطع اتصال خودکار (ADS )، تامین شود. این قطع کننده مدار می‌تواند به عنوان یک جایگزین برای فیوز‌ها موررد استفاده قرار گیرد ولی ویژگی‌های متفاوت قابل توجهی با آن دارد.
در ایران، اگرچه در گویش عامیانه و به ویژه در مصارف خانگی، واژۀ فیوز ممکن است برای اشاره به مدارشکن (Circuit Breaker) نیز به کار رود (که از نظر کاربرد و عملکرد، تفاوت‌هایی با فیوز دارد)، این دو را لزوماً نباید با هم یکی دانست.
ویژگی ها
مشخصات کلی نوع کلید مینیاتوری 1P(تک پل) جریان نامی 10A ولتاژ نامی 240v ولتاژ عایق نامی 500v فرکانس نامی 50/60hz ولتاژتحمل ضربه 4kv ولتاژ تحمل ضربه کانتکت باز در سطح دریا 6.2kV ولتاژ تحمل ضربه کانتکت باز در ارتفاع 2000 متر 5kV ولتاژ تحمل فرکانس قدرت 2000V/1MIN جریان اتصال کوتاه نامی 10kA عمر مکانیکی/الکتریکی 20000 کلاس حفاظت IP20 دمای محیط 25°C+60°C- دمای ذخیره سازی 25°C+70°C- حداکثر ارتفاع نصب از سطح دریا 2000m
